اصالت باطن عمل

«قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‏ رُبَّ صَائِمٍ حَظُّهُ مِنْ صِیَامِهِ الْجُوعُ وَ الْعَطَشُ وَ رُبَّ قَائِمٍ حَظُّهُ مِنْ قِیَامِهِ السَّهَرُ»(وسائل الشیعه،ج1،ص72)؛چه بسیار روزه داری که تنها حظ آن از روزه تنها عظش و گرسنگی است...؛اعمال دارای باطن و ظاهری هستند،شریعت هم به ظاهر آنها اهتمام داشته و برای این بخش آدابی را برشمرده؛چراکه ظاهر مناسب می تواند به تدریج موجبات اصلاح باطن را فراهم سازد و هم به باطن اهمیت ویژه ای داده است،اما نکته اساسی که برگرفته از روایات متعدد است این بوده که باطن عمل نقش هویتی عمل را ایفاء می کند و مادامی که انسان نتواند فراتر از مرحله ظاهری عمل گام بردارد،در حصار ظاهریات خواهد ماند و نورانی به نورانیت عمل نخواهد گشت.