«عَنْ أَحْمَدَ بْنِ صَبِیحٍ الْأَسَدِیِّ عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّی سَمِعْتُکَ تَقُولُ نِیَّةُ الْمُؤْمِنِ خَیْرٌ مِنْ عَمَلِهِ فَکَیْفَ تَکُونُ النِّیَّةُ خَیْراً مِنَ الْعَمَلِ قَالَ لِأَنَّ الْعَمَلَ رُبَّمَا کَانَ رِیَاءً لِلْمَخْلُوقِینَ وَ النِّیَّةُ خَالِصَةٌ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ فَیُعْطِی عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى النِّیَّةِ مَا لَا یُعْطِی عَلَى الْعَمَلِ»(وسالئ الشیعه،ج1،ص57)؛
نیت برخلاف عمل از بسیاری محدودیت ها برئ بوده و بر همین اساس مطابق با روایت شریف فوق،آفات هایی که می تواند عمل را تهدید نماید،به نیت آسبی نمی رساند از همین روی در نظام اخلاقی اسلام،مؤمن علاوه بر اتکاء بر عمل و اهتمام بدان،با نیت و حضور قلب درونی خود که در همه احوال به همراه اوست مراتبی از معرفت و معنویت طی می نماید که دیگران با انجام عبادات شاق معنوی قادر به پیمودن آن نیستند همانطور که در روایات تأکید شده انجام عمل مکمل نیت سالم،موجب فراغت جسم و رشد روح خواهد شد.
