«عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ دَاوُدَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ أَظْهَرَ لِلنَّاسِ مَا یُحِبُّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ بَارَزَ اللَّهَ بِمَا کَرِهَهُ لَقِیَ اللَّهَ وَ هُوَ مَاقِتٌ لَهُ»(وسائل الشیعه،ج1،ص64)؛
دوگانگی بین بیرون و درون انسان،سبب به هرز رفتن فرصت های پیشرفت و تکامل در مسیر سلوک است تا جایی که به تدریج انسان داشته های معنوی اولیه خود را از دست داده و به جهت سخره گرفتن حقیقت ایمان،سیر نزولی سریعی را شروع خواهد نمود.ممکن است در وهله اول،این نفاق در زمینه عبادات و اموری محدود باشد،اما اگر مانعی پیش روی آن قرار داده نشود،میزان کیفی و کمی این مرض گسترش خواهد یافت و انسان دارای درونی همراه با شرک و کفر گشته و بیرونی متظاهر به ایمان دارد و ایمان به کلی از وجود او رخت برمی بندد.
