«عَنْ سُفْیَانَ بْنِ عُیَیْنَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی حَدِیثٍ قَالَ: الْإِبْقَاءُ عَلَى الْعَمَلِ حَتَّى یَخْلُصَ أَشَدُّ مِنَ الْعَمَلِ وَ الْعَمَلُ الْخَالِصُ الَّذِی لَا تُرِیدُ أَنْ یَحْمَدَکَ عَلَیْهِ أَحَدٌ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ»(وسائل الشیعه،ج1،ص60)؛
بقاء بر عمل و مداومت روند معنوی از شاکله های اساسی نظام اخلاقی دینی است؛عمل به تدریج انسان هرچند اندک باشد از طرفی سبب ملکه شدن آن خصیصه درون فرد و رسوخ در وجود او خواهد شد و در شرایط سخت نیز از او رها نمی شود و از جهتی نیز فهم و معرفت دینی او در سایر زمینه ها را ارتقاء خواهد بخشید.از همین روی،در روایات همواره به اصل تدریج و مداومت در اخلاق تأکید گشته؛چراکه انسان دارای پیچیدگی های رفتاری بسیاری است و این درون نیازمند برنامه های منظم،پیوسته و تدریجی است که بتواند نواقص وجودی خود و محسنات را شناسایی نموده و به تربیت قوای وجودی پرداخت.
