هدف از خلقت هستی

«عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا مَعْنَى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ‏ فَقَالَ خَلَقَهُمْ لِلْعِبَادَةِ»(وسائل الشیعه،ج1،ص84)؛معنی این آیه شریفه،خلقت هستی برای عبادت خداوند است؛برخی تصور دارند که عبادت محوری ترین هدف هستی بوده در حال که عبادت به کار رفته در آیات و روایات تفاوت مصداقی با عبادتی داشته که در معمول اذهان خطور پیدا می کند در حالی که عبادت فاقد روح تنها افعال و اورادی خواهد بود که نه سالک را به هیچ نقطه کمالی نخواهد رساند.از همین روی بوده که در روایات ذیل این آیه شریفه عبادت به معرفت تعبیر گشته که نشان می دهد عبادت از منظر خداوند متعال همان عبودیت بوده و هستی برای بندگی انسان و عبودیت او نسبت به خالق حکیم،رحیم و قادر خلق گشته است که در پی آن نیز کمال انسان رقم می خورد.از این روی،برای سالک در نظام اخلاقی دین،اولین قدم شناخت هدف هستی و چیستی آن و حقیقت عبودیت و آثار آن در حیات انسان است.