«عَنْ رَسُولِ اللَّهِ ص فِی وَصِیَّتِهِ لَهُ قَالَ: یَا أَبَا ذَرٍّ لِیَکُنْ لَکَ فِی کُلِّ شَیْءٍ نِیَّةٌ حَتَّى فِی النَّوْمِ وَ الْأَکْلِ»(وسائل الشیعه،ج1،ص48)؛
انسان در فطرت خود از چنان توانی برخوردار است که می تواند در تمامی لحظات و در تمامی اعمال خود،نیت رضای خداوند را داشته باشد و دستور رسول خداوند به اباذر به سبب همین ظرفیت درونی موجود در انسان است تا جایی که در خواب و غذا که اشتغالات بیشتر مانع توجه به خداوند می گردد نیز انسان با تهذیب درون می تواند رضای حق تعالی را نیت نماید.نکته حائز اهمیت این بوده که نیت امری درونی است و نیازمند بروز در اعمال نیست و همانطور که در سیره نبی اکرم و ائمه اطهار ذکر شده با وجود انس با مردم و قرار داشتن در اجتماع و کثرات،ایشان در اوج وحدت قرار داشتند.
