«عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع کَانَ یَقُولُ طُوبَى لِمَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ الْعِبَادَةَ وَ الدُّعَاءَ وَ لَمْ یَشْغَلْ قَلْبَهُ بِمَا تَرَى عَیْنَاهُ»(وسائل الشیعه،ج1،ص59)؛
قلب به عنوان محور جریانات و خطورات ورودی به انسان بوده که می تواند منجر به آسودگی و فراغ بال معنوی انسان گردد یا آنقدر او را وارد تنش هایی نماید که او نتواند مسیر حقیقت را بیابد.در نظام اخلاقی اسلام،چشم به عنوان یکی از محوری ترین ورودی افکار و امیال در انسان بوده که به نوعی بیش از سائر اعضاء،قلب را وارد مخاطرات می سازد.سالک اخلاق،در مرحله اول باید توان کنترل چشم خود در شرایط مختلف را داشته باشد و این امر تنها به جاذبه های جنسی خلاصه نمی شود،بلکه تمامی حیات دنیا،درون خود دارای این جذب کنندگی است و در مرحله بعد،قلب خود را از مخاطرات و دل مشغولی ها خالی نماید که همین زمینه ذکر دائم نسبت به خداوند خواهد بود.
