«عَنْ عُمَرَ بْنِ حَنْظَلَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی حَدِیثٍ طَوِیلٍ فِی رَجُلَیْنِ مِنْ أَصْحَابِنَا بَیْنَهُمَا مُنَازَعَةٌ فِی دَیْنٍ أَوْ مِیرَاثٍ قَالَ یَنْظُرَانِ إِلَى مَنْ کَانَ مِنْکُمْ قَدْ رَوَى حَدِیثَنَا وَ نَظَرَ فِی حَلَالِنَا وَ حَرَامِنَا وَ عَرَفَ أَحْکَامَنَا فَلْیَرْضَوْا بِهِ حَکَماً فَإِنِّی قَدْ جَعَلْتُهُ عَلَیْکُمْ حَاکِماً»(وسائل الشیعه،ج1،ص34)؛
میراث حدیثی تشیع،میراثی بدون نظیر در تمامی ادیان و مذاهب بوده که از دوره معصومین سینه به سینه تا دوره امروزی منتقل شده است.در این مسیر ممکن است احادیثی به ظاهر متضاد وجود داشته باشد یا راویان بر اساس اختلاف فهمی خود در موضوعی واحد دو نظریه داشته باشند،از همین روی ائمه طاهرین راهکارهایی برای دستیابی جامع تر به کلام ایشان ارائه نموده اند که نشان می دهد راوی کلام امام باید در درجه اول فقیه و عارف به کلام ایشان باشد.در این راستا اگر انسان نتوانست به ثواب واقع دست یابد و به حدیثی عمل نمود که به سبب اشتباهی هرچند اندک آنگونه که باید از امام صادر نشده بود یا اینکه فرد به گمان صحت امری بدان روی آورد و مدتی به آن اشتغال داشت،این عملکرد هرچند به حسب ظاهر او را از حقیقت امر دور می دارد،اما مطابق با کثیری از معارف،خداوند به سبب عمل نمودن این فرد به تکلیف ظاهری خود،او را در مسیر حق مصون داشته و صواب از دست رفته را برای او تدارک می نماید و عقاب احتمالی را از او رفع می نماید.پس از جمله ملاکات اساسی در نظام اخلاقی اسلام،عمل به وظیفه در هر جایگاه است که در پی آن،فرد به مصونیتی در مسیر سلوک خود دست می یابد.
