«عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَا مِنْ عَبْدٍ یُسِرُّ خَیْراً إِلَّا لَمْ تَذْهَبِ الْأَیَّامُ حَتَّى یُظْهِرَ اللَّهُ لَهُ خَیْراً وَ مَا مِنْ عَبْدٍ یُسِرُّ شَرّاً إِلَّا لَمْ تَذْهَبِ الْأَیَّامُ حَتَّى یُظْهِرَ اللَّهُ لَهُ شَرّاً»(وسائل الشیعه،ج1،ص57)؛
در نظام اخلاقی اسلام،به صرف نیت عملی مذموم،گناه و عقابی بر انسان نگاشته نمی شود و تا زمانی که عمل فرد برای قصد گناه به فعلیت بیرونی منتهی نشده عتابی او را دربرنمی گیرد،اما این به معنی منتفی شدن اثر روحی و روانی در وجود او نیست،بلکه مطابق با نص ده ها روایت،نیت سوء منجر به شکل گیری سیرت مذموم و شخصیت شوم در وجود او شده و در روندی تدریجی این لکه های سیاه،تمامی ابعاد وجودی او را درمی نوردد تا جایی که طبق روایت فوق،بدون شک نیت او به مرحله ظهور و عمل کشیده شده و همگان شاهد آن خواهند بود.
