«وَ بِالْإِسْنَادِ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ حُمْرَانَ بْنِ أَعْیَنَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَ إِنَّا هَدَیْناهُ السَّبِیلَ إِمَّا شاکِراً وَ إِمَّا کَفُوراً قَالَ إِمَّا آخِذٌ فَهُوَ شَاکِرٌ وَ إِمَّا تَارِکٌ فَهُوَ کَافِر»(وسائل الشیعه،ج1،ص31)؛
در نظام اخلاقی اسلام،انسان برای طی مسیر اخلاقی و نجات از گناه و سوق پیدا کردن به تمامی حسنات نیازمند امری بیرونی نیست و حقیقت نورانیت درونی او اگر مورد تمسک قرار گیردفمسیر او بسیار هموار خواهد شد،از همین روی در روایت فوق بیان گشته که راه هدایت که همان روح و فطرت انسان بوده به همه انسان ها ارائه شده به نوعی که نزدیک ترین امور به انسان همین حقیقت جدایی ناپذیر از اوست،اگر کسی ملتفت و متوجه این حقیقت باشد و آن را اخذ نماید خود را خواهد شناخت و به نجات و مقام شکر دست خواهد یافت اما اگر تارک این حقیقت بود به همان میزان وارد مراتب کفر می شود.
