«سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ قَالَ السَّلِیمُ الَّذِی یَلْقَى رَبَّهُ وَ لَیْسَ فِیهِ أَحَدٌ سِوَاهُ قَالَ وَ کُلُّ قَلْبٍ فِیهِ شَکٌّ أَوْ شِرْکٌ فَهُوَ سَاقِطٌ وَ إِنَّمَا أَرَادُوا بِالزُّهْدِ فِی الدُّنْیَا لِتَفْرُغَ قُلُوبُهُمْ لِلْآخِرَةِ»(وسائل الشیعه،ج1،ص60)؛
گاهی به اشتباه القاء می شود که دین به زهد و کناره گیری از شئون زندگی تأکید نموده است در حالی که مراد از زهد کناره گیری صوفیانه از شئونات زندگی و حضور نداشتن در اجتماع و عدم تأثیرگذاری در جامعه نیست بلکه همانطور که از روایت فوق نیز مشهود است زهد به معنی عدم دلبستگی به زینت ها و ابعاد مختلف مظاهر مادی است تا قلب همواره فراغت توجه به آخرت را داشته باشد و بتواند به مقام سِلم نائل آید و کناره گیری از زندگی برای گرفتار نشدن به تعلق مادی،نهایت ضعف اخلاقی انسان بوده و چنین فردی هرگز وجود خود را از رذائل و شهوات منزه نخواهد نمود بلکه با کناره گیری خود تنها سرپوشی بر آن امور گذاشته است.
