«عَنْ یُونُسَ بْنِ ظَبْیَانَ قَالَ: قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع إِنَّ النَّاسَ یَعْبُدُونَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى ثَلَاثَةِ أَوْجُهٍ فَطَبَقَةٌ یَعْبُدُونَهُ رَغْبَةً فِی ثَوَابِهِ فَتِلْکَ عِبَادَةُ الْحُرَصَاءِ وَ هُوَ الطَّمَعُ وَ آخَرُونَ یَعْبُدُونَهُ خَوْفاً مِنَ النَّارِ فَتِلْکَ عِبَادَةُ الْعَبِیدِ وَ هِیَ رَهْبَةٌ وَ لَکِنِّی أَعْبُدُهُ حُبّاً لَهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَتِلْکَ عِبَادَةُ الْکِرَامِ وَ هُوَ الْأَمْنُ لِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَ وَ هُمْ مِنْ فَزَعٍ یَوْمَئِذٍ آمِنُونَ»(وسائل الشیعه،ج1،ص62)؛
انسان زمانی که ارزش دین و اهمیت آن در حیات خود را درک کند،بسته به میزان درک خود،انگیزه های عملی متفاوتی جهت اجرای دین در زندگی پیدا می کند،از همین روی سه طبقه عبادیت خوف،ثواب و حب بیان گشته که انسان باید در سیری تدریجی بتواند خود را به مرتبه حب به خداوند برساند،این نوع از اخلاق دینی،وجود انسان را کاملا به سمت خداوند سوق می دهد و انسان در سایه محبت خداوند می تواند به نورانیت درونی نسبت به تمامی جوارح و جوانح خود دست یابد؛چراکه وجود او در این حالت کاملا ذیل محیط نورانیت قرار گرفته است،اما در حالت خوف و ثواب،او در لحظاتی از روز در چنین حالتی قرار دارد و مسلما گرفتار لغزش های متعددی در حیات خود خواهد شد.
