»عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ أَعْطَى مُحَمَّداً ص شَرَائِعَ نُوحٍ وَ إِبْرَاهِیمَ وَ مُوسَى وَ عِیسَى إِلَى أَنْ قَالَ ثُمَّ افْتَرَضَ عَلَیْهِ فِیهَا الصَّلَاةَ...»(وسائل الشیعه،ج1،ص17)؛
تعبیر روایات فوق به روشنی سیر تدریجی در میان ادیان را نشان می دهد که هر دین رسالت تبیین بخشی از تمامی معارف الهی را بر عهده داشته و انبیاء اولوالعزم رسالت پیش برد مقاطع دین در پیچ های تاریخی را بر عهده داشته اند.هر نبی اولوالعزم در دین خود،دین انبیاء گذشته را تأیید نموده و به صورت مهیمن بر آنها،بخش مازادی را مطابق با سطح ادراکی جامعه تبیین و تشریح می نموده است تا دوران نبی اکرم و دین اسلام که دین به بالاترین کمال ممکن خود رسیده و نظام جامعی یافت در حالی که میهمن و حاکم و دربردارنده تمامی معارف ادیان گذشته اعم از احکامیات و اخلاق و عرفان بوده است.