پیوند نیت و عمل

«وَ عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی الصَّبَّاحِ الْکِنَانِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: قِیلَ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع مَنْ شَهِدَ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ ص کَانَ مُؤْمِناً قَالَ فَأَیْنَ فَرَائِضُ اللَّهِ إِلَى أَنْ قَالَ ثُمَّ قَالَ فَمَا بَالُ مَنْ جَحَدَ الْفَرَائِضَ کَانَ کَافِراً»(وسائل الشیعه،ج1،ص34)؛

مکتب اصالت عمل یا اصالت نیت،دو مکتب نفی شده در نظام اخلاقی اسلام هستند همچنانکه در طول تاریخ افرادی بر این دو مکتب پافشاری داشته و دارای پیروانی بوده اند،اما همواره مورد توبیخ و مقابله ائمه اطهار قرار می گرفتند.حقیقت امر این بوده که نیت و عمل دو جزء جدایی ناپذیر از یکدیگرند هرچند در جایی که توان انجام عمل برای فرد وجود نداشته باشد،نیت شایسته او پرکننده حفره ایجاد شده خواهد بود،اما در حالت اولیه و طبیعی نیت روح عمل بوده و عمل تبلور و تجلی نیت و سرشت طاهر انسان است.